We gaan in de zomer vaak fietsen in het weekend. Nou ja, niet zo vaak als dat we ons elk voorjaar voornemen. Maar toch zitten we regelmatig op zaterdag of zondag op de fiets en verbazen ons over alle moois dat in de omgeving is te vinden.
Waar we ons ook vaak over verbazen is de reactie van haar bloedsuikerspiegel op een stukje fietsen. Kort voordat we vertrekken, meet ze nog even. Dat is meer om een ijkpunt te bepalen, dan dat ze zich echt slecht voelt. Vaak zit ze een beetje hoog, maar in dit soort gevallen doet ze daar niks aan. We weten namelijk al wat er na ons vertrek gaat gebeuren.
Als we vertrekken kijken we op de klok en binnen een half uur stoppen we ergens om te meten. Keer op keer verbazen we ons dan over de gemeten waarde. Die is namelijk meestal een flink stuk lager dan de waarde voor vertrek. Het lijkt wel alsof ze op de fiets enkel en alleen de suiker uit haar bloed verbrandt. Dat kan natuurlijk niet echt, maar het lijkt er soms wel op.
Vaak is ze al zover gezakt dat we niet direct verder mogen fietsen. Gelukkig weten we dat eigenlijk vooraf al en hebben we dus voldoende mondvoorraad en vooral drinken meegenomen. We maken onze tas met "brandstof" open en vullen de tank bij. Het is eigenlijk net alsof we bij een bezinepomp staan.
En zo bestaat de rest van ons fietstochtje uit steeds een stukje rijden en dan weer een stop om wat te drinken en te eten. We leggen misschien niet zoveel kilometers af, maar dat maakt ons niet zoveel uit. Ook dicht bij huis is er genoeg te zien. En een gecontroleerde rust is beter dan dat ze halverwege de tocht in een hypo schiet.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2004 Manon en Frank van Puffelen.